Doświadczenie kruchości przychodzi zawsze nie w porę i zwykle odczuwane jest na własnym przykładzie. Wtedy okazuje się, ze rachuby, przewidywania i plany muszą ustąpić przed tajemnymi prawami losu. Kruchość pokazuje nam, że nic nie jest z góry ułożone i zacementowane na wieki. Sprawy, które całemu pokoleniu wydawały się być niewzruszalnymi słupami, naraz rozpływają się pod wpływem niespodziewanego wiatru.

Kruchość świata przesądza jednak o jego …potędze. Świat trwa miliony lat podczas gdy dekady i mody ledwie mgnienie tego czasu. Wszystko się zmienia i właśnie stąd płynie niezmienna siła trwania. Czas sprawia, że nic nie jest ustanowione na wieki. Każda potęga ma swój kres i …i każde cierpienie także.

Tu właśnie dochodzimy do zbawiennej mocy kruchości. W życiu nigdy nie jest ciągle jasno i szczęśliwie. Pojawia się wiele momentów smutku i cierpienia i wtedy właśnie zdanie sobie sprawy z kruchości świata, z chwilowości naszego trwania – istnień wczepionych w krawędź osuwającego się zbocza – przynosi niesłychaną ulgę i pocieszenie. Krakowski aktor i satyryk Wiesław Dymny ujął to w niezwykle obrazowym powiedzeniu: wszystko kiedyś przemija …nawet najdłuższa żmija. Wczepieni w liche znaczenie naszej teraźniejszości kurczowo dociskamy się do złudzeń powodzenia i wyniesienia ponad innych. Wystarczy jednak niedostrzegalny początkowo podmuch aby wszystkie nasze wysiłki sczezły jak mocowanie się wróbla z wichurą. Jesteśmy istotami kruchymi, gorączkowo i panicznie staramy się zapisać w niezmienności i daremnie odfruwamy oderwani od krawędzi istnienia, Przypadł nam los wiszących nad przepaścią, co rusz komuś zaczyna brakować siły i z rozpaczą leci w dół. Zazdrościć można jedynie tym co oszaleli lub napełnili się taką odwagą, że bez żadnego lęku spoglądają w dół i nic nie robią sobie z bezlitosnej siły przyciągania końca czasu. Doświadczenie końca naszego świata ciągle nie jest doświadczeniem końca wszystkiego bowiem właśnie w kruchości znajduje się jadro niezmiennej stałości. Ci, którzy oszaleli lub też napełnili się straceńczą odwagą stają się szczęśliwi, to szczęście płynie z pogodzenia się z nieuchronnym. Szaleństwem w oczach współczesnego świata, który znajduje się przecież w stanie chwilowej zamieci, jest wyznawanie wiary w Boga. To bezpodstawne szaleństwo, z którym współczesny, nowoczesny głupek nie chce mieć niczego wspólnego. Jeśli szaleństwo wiary doprowadza do stanu, gdy nagle po świadomości rozlewa się słońce odwagi – dochodzimy do momentu gdy śmiało spoglądamy w dół drwiąc sobie de facto z ziemskich praw fizyki. Ludzie gotowi w każdej chwili na koniec swoich planów i wyobrażeń są w istocie wolni. Ta wolność rodzi odwagę a odwaga – szczęście. Szczęściem zatem jest odnalezienie się w kruchości błyskawicznego przemijania. Tyle nas ile w szaleństwie wiary jesteśmy w stanie uczynić dla innych. Ostatecznie pozostanie po nas odważna i czysta wolnością dusza. Kruchość otaczającego nas świata w istocie jest jego największym błogosławieństwem. Cóż więcej bowiem mógłby nam dać ten świat – tyranie, upodlenia, niesprawiedliwości, kłamstwa, omamy wielkości, seks, pieniądze, sławę i władzę? Przypomnijcie sobie ilu znacie z historii potężnych ludzi – niewielu prawda? A co po nich przetrwało? Nic albo bardzo niewiele. Istotą człowieka jest przecież jego kruchość w czasie, jego zagubienie w nieogarniętej, niemożliwej do pojęcia przestrzeni.

Można być królem słoni a jednak mrówek jest więcej…więc może lepiej być królem mrówek? Przewyższy go król drobin powietrza – błazeńska maskarada, bo nic nie jest nam dane na własność, nic nie jest utwierdzone na niezmiennym fundamencie. Wszystko co nieskończone, wszystko co niepodległe i nieujarzmione mieści się w nas. Tylko tam możemy odnaleźć istotę powołania nas do istnienia. Ktoś zapalił nam w środku światełko nie kruchości, która obserwuje nieuniknione niknięcie wszystkiego co poznają zmysły. Ten wewnętrzny zmysł jednak nigdy się nie zmienia. Ta bezkruchość w naszym kruchym istnieniu trwa i choćbyśmy wyzbyli się ciała – przetrwa. Zupełnie radosna może stać się chwila oderwania od kurczowego wczepiania się w rzednącą krawędź istnienia…wyzwalające oderwanie się od lęków ciała, czasu i przemijania…

Wybaczcie nieco hermetyczny język tego rozważania, ale chciałem wam powiedzieć, że doznanie kruchości naszego świata jest z gruntu piękne i optymistyczne oraz…prowadzi do odkrycia istoty bezkruchości.