Delegacji przewodniczył niewysoki pan w szarym garniturze, towarzyszyły mu dwie panie w szarych garsonkach i milczący mężczyzna w odzieniu o identycznej barwie. Po chwili rozmowy – przebiegającej przy zielonej herbacie i ciastkach – odniosłem wrażenie, że przewodniczący delegacji wcale nie jest najważniejszą osobą w tym gronie. Kiedy bowiem padały konkretne kwestie wszyscy zagadkowo łypali na milczącego osobnika, który wcale nie został mi przedstawiony jako szef. O jakiś pan Yu.

Szara eminencja szarej delegacji od czasu do czasu znacząco spoglądała, uśmiechała się lub marszczyła brwi i natychmiast jego nastrój udzielał się pozostałej części delegacji. Nie rozmawialiśmy o żadnych strategicznych i politycznych sprawach. Padały pytania fachowe dotyczące organizacji pracy w naszej telewizji.

W pewnym momencie zaprosiłem gości na wycieczkę po naszych obiektach. Chińczycy w ogóle nie dawali po sobie poznać żadnych uczuć, grzecznie pytali, przyglądali się, miałem jednak wrażenie że ich spojrzenia sięgają w każdy zakamarek naszej instytucji. Gdy, po kilku godzinach zakończyliśmy obchód, jedna z pań nie wytrzymała i nieśmiało zapytała: Panie dyrektorze czy to już wszystko?

– Tak – odrzekłem i natychmiast dodałem, że nasza telewizja jest drugim co do wielkości oddziałem w kraju, produkuje wiele programów i ogólnie była w tamtym czasie najlepszym ośrodkiem regionalnym w Polsce. Odpowiedziałem na pytania o ilość osób zatrudnionych oraz obszar, na którym widzowie mogą odbierać naszego programy.

– Nadajemy na obszar ponad pięciomilionowej populacji, zatrudniamy ponad stu pracowników na etatach (wówczas tak było) – informowałem z dumą jako, że wszystkie te informacje były powszechnie dostępne. W moim tonie nie udało mi się jednak zgasić pewnej nuty przechwałki.

Przyszła pora na rewanż ze strony chińskich gości i żywo zainteresowany zacząłem wypytywać o ich warunki pracy, ilość widzów i pracowników funkcjonujących w ich ośrodku. Nominalny szef delegacji , po uzyskaniu aprobującego spojrzenia „szarej eminencji”, stwierdził że oni nie mają się za bardzo czym chwalić bo są tylko mała regionalna telewizją. Kiedy jednak naciskałem na konkrety odpowiedział :

– No zatrudniamy nieco powyżej tysiąca pracowników i nadajemy na obszar, w którym mieszka około dwustu milionów ludzi. Nasze programy ogląda zwykle audytorium od trzech do osiemdziesięciu milionów widzów.
Kiedy, nieco skonfundowany już, zapytałem o wielkość ośrodka, przewodniczący, z wyraźnym ociąganiem wyjaśnił, że zajmują tak z pięć razy więcej budynków i powierzchni a największe ich studio zajęłoby pewnie połowę naszego głównego budynku.

Zapamiętałem tą wizytę nie tylko z racji jej egzotyczności ale także z powodu nauczki jaką z niej wyciągnąłem: coś co wydaje ci się duże jest duże jedynie z twojej perspektywy, przyłożywszy do tego inną miarkę możesz zmieścić się w opisie wysiłków mrówki wobec taksującego spojrzenia słonia. Nie jesteśmy w stanie zrozumieć chińskich miar oglądania świata. Możemy się do nich zbliżać tylko poprzez kolejne uproszczenia. Chińskie reguły społeczne i polityczne są w istocie z innej planety, dla nas na pewno mogą okazać się tak zabójcze jak dla wielu krajów Afryki i Ameryki Południowej, które początkowo chętnie korzystały z napływu olbrzymich kapitałów made in China, a gdy już się ocknęły było zbyt późno aby cokolwiek zmienić. Chiny to inna, kulturowo niesamowicie odległa, planeta, na której panują warunki do życia, w których nie bylibyśmy w stanie zbyt długo przeżyć. Imperium Środka coraz wyraźniej i do nas wyciąga swoje macki. Jest to jednak rzeczywistość w której nie ma Boga i osoba ludzka nie stanowi żadnego punktu odniesienia. Liczy się społeczność, masy. Także teraz, gdy wokół sroży się „chiński wirus” trudno nam uwierzyć, że może to być jedynie jedna z broni używanych przez potomków Sun Tzu. Wojna o dominacje trwa a jej przejawy targają także polską „chatą z kraja”. Musimy, także duchowo, przygotować się do cienia wielkiego słonia nad naszym spokojnym dotąd, mrowiskiem.