Zadajmy sobie zatem podstawowe pytanie: kim dziś jest Donald Tusk, który nie może nawet liczyć na ciepłe wspomnienie Angeli Merkel? Kto załatwi mu posadę w Brukseli?
Donald Tusk zachowuje jeszcze kontrolę nad popierającą go koalicją, ale wynik to już nie z jego siły – podstawowym lepiszczem jest tam po prostu strach. Wszyscy ludzie rządu zdają sobie sprawę z faktu, że czekają ich rozliczeni i wielu z nich może być zagrożonych wyrokami i więzieniem. Gdzieś przepadła „słynna charyzma i luz Tuska”, które były produkowane przez media działające w Trzeciej RP. Rząd, który opiera się na propagandzie „Gazety Wyborczej” i postkomunistycznej TVN słabnie wraz z siłą oddziaływania kłamstw produkowanych przez te media. Rzeczywiste analizy sytuacji w kraju pokazują, że nagłe zablokowanie prorozwojowych inwestycji oraz spełnianie niemieckich żądań sprawiły, że zaczyna się potężny kryzys ekonomiczny, który odczuwają w swoich portfelach zwykli obywatele. Nastoje się pogarszają i rząd nie ma żadnego pomysłu na to aby to odmienić. Tusk, już nawet w oczach swoich najbliższych akolitów, pozbawiony jest cech przewodzenia, rządzi jedynie za pomocą szantażu i kłamstw. Po sprawie Wołodymira Z., który oskarżony jest o wysadzenie gazociągu Tusk znalazł się także w dwuznacznym położeniu w stosunku do swoich największych mocodawców – Niemiec. Obecny kanclerz osobiście go nie znosi – jako marionetkę Merkel – a na dodatek wyraźna nielojalność polegająca na nie wydaniu Niemcom sabotażysty stawiają postać Tuska w niedobrym świetle także nad Renem. Obecna administracja amerykańska Tuska lekceważy a nawet nim pogardza a Unia Europejska traktuje go wyłącznie jako narzędzie do spełniana własnych postulatów. Jedynym co może uratować obecnego premiera jest wykreowanie go na „wodza Polaków w czasach kryzysowych i wojennych”, do tego jednak potrzeba drobnostki: zaufania Polaków i ich przekonania, ze Tusk jest w stanie prowadzić Polskę do lepszych dni. To jest niemożliwe, nawet zwolennicy obecnego rządu wiedzą, że Tusk jest jedynie starzejącym się lizusem, który nie m sobie nic co mogłoby być poczytane jako przejaw patriotyzmu.
Do tego dochodzą osobiste cechy charakteru Donalda Tuska. To zastraszony i mały człowiek, który własne upokorzenia i frustracje odreagowuje na swoich podwładnych. Trudno zatem mówić o wpierającym go gronie najbliższych współpracowników. Oni wszyscy już panicznie rozglądają się za drogami ucieczki w momencie gdy rząd padnie.
Niestety w naszej polityce można zauważyć pewną, złą prawidłowość – polityczne gnicie trwa nad Wisłą długo, o wiele za długo i tak właśnie jest z Tuskiem – gnije na naszych oczach i może to jeszcze trwać wiele tygodni.